Podczas spotkania można było posłuchać jej wierszy oraz obejrzeć prezentację multimedjalną demonstrującą prace plastyczne Pani Ewy, dzwonki z jej kolekcji oraz jej obrazy i klasowe kroniki.

Ewa Konopka
SPOTKANIE


Witaj kochana kapliczko
Piaszczysta drogo i "rzeko"
I oto znów jestem z wami
A byłam tak daleko

Dzielili mnie od was ludzie
Wrzaskliwy rozgwar miasta
I owa śmieszna cierpliwość
Co z wyrzeczenia wyrasta

Lecz teraz znów jestem z wami
Jezioro, pomosty, drzewa
Wszystko lśni w jasnym słońcu
Cały świat ze mną śpiewa



Ewa Konopka
UCIECZKA

Jest mi źle
Idę płakać pod kwitnącą gruszę
Tam walczę z myślami
Szlocham
Sklejam poszarpaną duszę...
Ona mi jednak między palcami przecieka...
A później...
...później ucieka



Ewa Konopka
WSPOMNIENIE

Kiedyś przysiądziesz na ganku
Cudowne wspomnisz sny
Wiatr z nad naszego jeziora
Przywieje ci tamte dni

Srebrno błękitna woda
Cicho zaszepce falami
Pobłądzisz chociaż przez chwilę
sosnowymi dróżkami

Przypomnisz sobie kapliczkę
Ukrytą wśród drzew szelestu
Niebo lazurem utkane
Płaczące kroplami deszczu

Siądziesz znów przy ognisku
Otulisz się dymem jak szalem
Przypomnisz sobie oczy
Płonące iskier pożarem



Ewa Konopka
ZGUBIŁAM CIĘ

Zgubiłam Cię
W morzu marzeń
O brzegach rzeczywistości
Zgubiłam
I już nie znajdę...
...nie potrafię
A tak bym chciała
Fale biją o brzeg
Rozbryzgują się
Na miliony drobnych kropel
Drobnych marzeń
Zgubiłam Cię
Jesteś kroplą
Marzeniem



Ewa Konopka
NA DWORCU ŚWIATA

Na wszystkich dworcach świata
Ktoś na kogoś czeka
Na wszystkie dworce świata
Przybywa ktoś z daleka

Ludzie się tu żegnają
A później się rozstają
I po miesiącu czy roku
Znów się tu spotykają

Znowu splatają się dłonie
Serca wzlatają ku górze
Cichną tu ludzkie sztormy
Ustają wszelkie burze

Gdy jednych radość rozpiera
Przy powitaniu są szczęśliwi
Inni przy pożegnaniu
W płaczu i smutku swym są tkliwi

Gdy czekam na "twój" pociąg
Omdlewam z niecierpliwości
I czasem dochodzę do wniosku
Że już za późno na gości

                                       (A później nie mają granic
                                        Chwile mojej radości)



Ewa Konopka
MOJA PRZYSTAŃ

Zawiedziona i smutna, w sercu z żalem po brzegi
Słysząc z wnętrza swej duszy tylko żałosne dramy
Trafiałam w ramiona szeroko otwarte
W przyjacielskie ramiona Mamy.

Ona podała mi swą dłoń , tak dobrą
Razem szłyśmy przez życie, Ona mnie prowadziła
Mówiła "to jest dobre"
Tamto znów odradziła

Nauczyła mnie kochać
Pokazała mi życie
Prowadząc mnie za rękę
Czasem nawet skrycie

Była moja zatoką
Gdzie żagle zwijałam
W Jej ramionach
Łkałam i odpoczywałam

Miłym akcentem, kończącym spotkanie, były kwiaty, które Pani Ewie wręczyli jej dawni uczniowie oraz koleżanki nauczycielki.


Rozmowa z Ewą Konopka

Strona główna